Dawny majątek Tadeusza Halperta

Dwór, który stał na prawo od dzisiejszej leśniczówki, zbudowany został w roku 1932 na planie prostokąta, parterowy, zwieńczony czterospadowym dachem z trzema lukarnami od frontu i dwoma od tyłu. W końcu lat 30-ych dobudowano do niego od wschodu piętrowy budynek ceglany, w którym znajdowała się m.in. okazała biblioteka. Do części dworu drewnianego i ceglanego przylegała od frontu oranżeria. Właściciel mieszkał w części drewnianej, gdzie znajdował się duży salon z fortepianem. Wnętrza zdobiły obrazy z kolekcji Wielopolskich, a stoły zabytkowa, niezwykle cenna porcelana. Część ceglana przeznaczona była dla gości, których we dworze: kompozytorów, muzyków, aktorów, dziennikarzy… bywało wielu. Dwór był wyposażony w agregat prądotwórczy oraz bieżącą wodę, a właściciel dysponował samochodem. Po wojnie obiekt był wykorzystywany na potrzeby organizowania kolonii dla dzieci z Ostrowca. Część drewniana spłonęła w 1963 r., część murowaną wkrótce rozebrano.

Właścicielem był Tadeusz Włodzimierz Halpert –Skanderberg , który odebrał staranne wykształcenie i poznał kilka języków. Do I wojny światowej dużo podróżował, m.in. polując w Afryce. Brał udział w konferencji pokojowej w Paryżu w roku 1918, pracując w zespole I. Paderewskiego, a następnie udzielał się w dyplomacji. W 1926 r pojął za żonę Marię Stefanię hr. Gonzaga Myszkowską –Wielopolską z Wielopola h. Starykoń, córkę Zygmunta Wielopolskiego, właściciela dóbr ostrowieckich w tym rozległych lasów w Puszczy Iłżeckiej, na skraju której znajdował się majątek Jeleniec. W okresie II wojny światowej u Tadeusza Halperta ukrywało się wiele osób: pisarz Edmunt Niziurski, wysiedleni profesorowie z Poznańskiego, „spaleni” konspiratorzy, Żydzi, angielscy lotnicy z zestrzelonego Liberatora, a dziedzic własną bryczką wywoził sprzed nosa Niemcom rannym w bitwie na Piotrowym Polu partyzantów. Jego trzej synowie walczyli w kampanii wrześniowej, a następnie w armii polskiej na Zachodzie. W roku 1946 potajemnie z Polski i przez Niemcy oraz Anglię dotarł do Kanady, gdzie w roku 1948 zatrudnił się na Uniwersytecie w Vancuver jako lektor języka polskiego.