Klasztor

Zespół poklasztorny (niegdyś o.o. Reformatów z Zakonu Franciszkanów o bardzo surowej regule) ufundował p.w. św. Stanisława w roku 1626 Krzysztof Zbaraski, ówczesny starosta solecki po swoim szczęśliwym powrocie z poselstwa do Konstantynopola. Jako wotum ofiarował złoty kielich (obecnie w Sandomierzu) dar od sułtana, a stosowny kartusz z herbami fundatora znajduje się przy wejściu do klasztoru. Po wejściu przez furtę na dziedziniec, który tworzy wirydarz z wnękami na stacje Męki Pańskiej,  przytłacza okazały fronton, który ma kształt piramidalny, a całość stylistycznie przynależy do baroku. Wewnątrz ozdobą jest ołtarz główny z herbem Zbaraskich i obrazem św. Stanisława wskrzeszającego Piotrawina z ok. 1630. U góry obraz Przemienia Pańskiego. Ołtarze boczne są późniejsze, powstały ok. 1880 po pożarze wnętrza. Na lewo ołtarz Niepokalanego Poczęcia, nad którym św. Trójca, po obu stronach symbole: Wieża Dawidowa, Dom Złoty, Zwierciadło Sprawiedliwości, Arka Przymierza. W górze św. Wawrzyniec. Po prawej z obrazem św. Antoniego z XVIII w, u góry św. Józef z Dzieciątkiem, a poniżej obraz Adoracji Matki Boskiej. Organy liczą sobie ponad 150 lat. 

https://baltowaktywnie.treespot.pl/media/photos/114/original.jpg

https://baltowaktywnie.treespot.pl/190-baltow-aktywnie-klasztor