Neolityczne kopalnie krzemienia

Obszar neolitycznego kompleksu górniczego obejmuje około 4 tysięcy kopalni różnych typów: od płytkich niszowych drążonych na głębokość 1 –3 m do ogromnych komorowych sięgających po złoża krzemienia zlokalizowane na głębokości 12 metrów. Ponieważ wierzchnia warstwa wapiennej skały jest spękana, górnicy nie drążyli chodników, wybierając jedynie niewielkie nisze wokół pionowego szybu. W głąb górotworu skala nabiera jednak spoistości, co pozwalało na drążenie chodników. Dla podtrzymania stropu i bezpieczeństwa pracujących pozostawiano filary. Stąd nazwa kopalni: filarowo –komorowe. Poniżej siedmiu metrów skała była już na tyle jednolita, że wybierano górotwór oddalając się ponad 20 metrów od pionowego szybu. Dla wymuszenia obiegu powietrza i wentylacji rozpalano ogniska. Ciepłe powietrze unosiło się ku górze, a na zasadzie podciśnienia do kopalni dostawało się chłodne i świeże. Stosowane wówczas metody lokalizowania kolejnych szybów, sposoby urobku skały wapiennej, pozyskiwania krzemienia oraz jego obróbki stanowią szczytowy moment neolitycznej cywilizacji, a energię wydatkowaną na wydrążenie kopalń archeolog dr Tomasz Babel porównuje do tej, jaką zużyto do wybudowania egipskich piramid.

https://baltowaktywnie.treespot.pl/media/photos/62/original.jpg

https://baltowaktywnie.treespot.pl/112-baltow-aktywnie-neolityczne-kopalnie-krzemienia